De laatste update van deel 1 van mijn stage ;)

Theo en ik (Nelleke) zijn op bezoek bij Jael in Iran. Alle lezers weten inmiddels dat ze stage loopt op een paardenfokkerij in de buurt van Karaj, een stad op ongeveer 70 km van Teheran. Momenteel zitten we in het kantoor tegenover haar verblijf omdat we net gesprayd hebben tegen de vliegen. Er blaffen honden buiten op het erf, af en toe hoor je een paard, of schreeuwt en fluit er iemand van de stallen. Er is een teckel die nogal bijterig is naar iedereen, maar Jael adoreert tot op het matje voor de deur. Hij is met stip het lelijkste mormel die er op aarde rondloopt maar Jael noemt hem steevast knapperd en lieverd. Hij gelooft haar. Er is ook een hond die een dode pup geworpen heeft en koorts lijkt te hebben en bloed uit haar achterste (Jael zal mij zo verbeteren en zeggen dat ik vulva moet zeggen). Het is koel geworden. Hadden ze hier maar alcohol dan zou alles nog beter en nog mooier zijn. Vanavond een paard geïnsemineerd zien worden. In mijn eentje (ondertussen veel lawaai buiten, er worden 2 paarden meegenomen). Ok dat paard dus, een arm verdwijnt tot de oksel in het achterste van een merrie om met een rietje zaad in te brengen. Had ik nog nooit gezien. Dan wil je steun van je omgeving. Dat iemand zegt dat het normaal is, dat het paard geen pijn heeft, mij uitlegt, een arm om me heen slaat (ik heb ook al geen alcohol) en mij door dit proces begeleidt zeg maar. Maar Jael en haar vader stonden te kletsen met een stel martial arts ruiters (die schieten met een boog vanaf een paard op een doel). Ik riep een paar keer dunnetjes, bleek en trillerig: jongens het gaat beginnen met dat insemineren en zo. Nee hoor ze kwamen niet. Ja ze kwamen wel. Toen was het te laat. Het paard was behandeld. Nog steeds geen wijntje te bekennen. We liepen terug naar Jaels afdeling. Iemand ging falafel halen. Dat aten we op. Nu zitten we hier te wachten tot we weer naar binnen kunnen. De teckel ligt op een stoel te slapen.

En nu gaat Jael vertellen hoe haar rit gisteren was. Het was een fabelachtige dag met een hoofdrol voor Jael. Iedereen hier is heel erg dol op Jael en ze dragen haar op handen. Ik zeg het maar even want dat zal ze zelf niet doen. Maar ze trekken zich alles aan wat ze zegt over paarden en alles en ze hebben haar dus heel hoog zitten. Wij worden verwend met overvloedig eten en drinken (nee geen alcoholische dranken) en aandacht en ritjes overal naartoe en met nog meer eten en drinken en de mensen zijn open en onwaarschijnlijk gastvrij en aardig. Ze (Theo en Jael) beginnen te klagen dat ik te lang schrijf. Sorry mensen! Hier komt Jael!!! (wij gaan pakken, morgen vertrekken we naar Isfahan).

Hier ben ik dan ;) Ik zal even beginnen met jullie vragen te beantwoord!

Als een merrie drachtig is van een tweeling wordt er één vruchtje weggeknepen. De kans dat beide veulens het overleven is heel klein, om leed te voorkomen wordt er dus één weggehaald…

Ik eet ’s avonds vaak wat groenten, salades, etc. (om te compenseren voor het ongezonde eten ;) ) en daarbij ei of tonijn. Voor mij helemaal prima  Desondanks ben ik al aardig wat aangekomen. Ik heb niet echt ‘zeggenschap’ over wat er gegeten wordt (vaak maakt er iemand wat voor iedereen en het is dan onbeleefd om dat niet te eten). En ik train (helaas ;) ) niet genoeg paarden om het er af te trainen. Maar ach, dat komt wel weer als ik in Nederland ben ;) Dan kan ik mijn eigen paardjes trainen en zal ik weer iedere dag op de fiets naar school gaan (enkele reis +-13 km).

Qom is hier zo’n 200 km vandaan, wat voor Iraanse begrippen heel dichtbij is ;)

Dan nog wat informatie over wat de afgelopen tijd zich heeft afgespeeld!

Farhang had van veel klanten te horen gekregen dat ze interesse hadden in mijn les over paarden. Dus had hij bedacht een les voor de regio te organiseren. Hij verwachtte 20, hooguit 30 mensen. Na een dag hadden ruim honderd mensen zich aangemeld en een dag later zelfs 200… Dit waren mensen vanuit het hele land (sommige zijn zelfs 1000 km komen rijden!!)! Dat was wel even slikken! Gelukkig hebben ze heel wat mensen kunnen af bellen aangezien we niet de ruimte hadden voor zoveel mensen (we hadden al een andere locatie). Uiteindelijk zijn er zo’n 80 mensen gekomen. Was wel even spannend toen er zoveel mensen (met name volwassen mannen) met pen en papier afwachten voor me zaten! Maar het ging echt super goed! Ze waren ontzettend geïnteresseerd, ze stelden veel vragen en achteraf kreeg ik alleen maar complimenten. Daarna zijn er vier vertegenwoordigers van andere steden (verspreid door het hele land) naar ons toe gekomen om te vragen of ik diezelfde les ook bij hen wil geven (ticket, overnachting, etc. alles wordt betaald). Super gaaf dus! De dag daarna heeft de endurance federatie Farhang om mijn CV gevraagd.. Het gaat hier wel lekker dus ;)

Zoals jullie gelezen hebben zijn Theo en Nelleke hier, wat echt onwijs leuk is! We zijn samen twee dagen weg geweest nar Qazvin wat ook heel leuk was! De eerste keer dat ik wat anders heb gezien dan de stoeterij, Teheran of Karaj. We waren onder de hoede genomen door Mohsen en Negin, een apart stelletje. Multi miljonairs die daar ook naar leefden ;) Het zijn vrienden van Farhang en Negar die ook Arabieren hebben. Ze reden ons overal heen en alles werd voor ons betaald, ongeacht van hoe hard we protesteerden. Dat we zelf wilden betalen werd bijna als een belediging gezien (wij waren tenslotte hun gasten).

Gisteren was dan dé dag voor mij, waar ik al een poosje naartoe leef: mijn endurance wedstrijd! In één woord samengevat: chaos. Maar wel een hele leuke ervaring! Bij de voorkeuring had ik eigenlijk afgekeurd moeten worden omdat Shahbal een te hoge hartslag had. Hij heeft nogal last van zijn hormonen en er stond een merrie niet ver van hem vandaan. Hierdoor stond hij dus te gillen, draaien en onwijs druk te doen. Ze hebben me gematst omdat ze ook wel zagen dat het daardoor was. Dus dat was fijn! Wel kreeg ik de waarschuwing dat de kans aanwezig was dat ik tijdens de wedstrijd door zijn ‘hengsten gedrag’ en de bijkomende hartslag afgekeurd kon worden (dan zouden ze me niet matsen). De wedstrijd zou eigenlijk om 7 uur starten maar de officials wilden niet zo vroeg beginnen dus was de start om 7.30. In theorie. Ik was heel braaf om 6.30 op stal (net als Hosein, met wie ik de 80 km samen zou rijden). Paardje gepoetst en harnachement gepakt en klaar gelegd. Vervolgens naar kantoor om me ‘aan te melden’. Tot mijn verbazing was daar nog niemand. Uiteindelijk kwamen er wat mensen om 7.20 aan… Toen werd mij verteld dat we gewoon om 8.00 uur konden starten. Geen enkel probleem (voor hen)! Ik wist nog niet precies hoe de route zou lopen (ik had een vaag kaartje gekregen) maar stewards op de route zouden me vertellen hoe ik moest rijden. Nou uiteindelijk dus wel om 8.00 uur vertrokken! Ging allemaal goed, stewards vertelden inderdaad waar we heen moesten. Ik had geluk dat ik met Hosein samen reed want ze konden uiteraard geen Engels ;) Ander had ik dus wel een probleem gehad! De route was erg saai: we moesten meerdere keren om dezelfde berg heen rijden (en die berg kende ik al), dus daar was niet zo veel aan… Toen we na de eerste lus terug op het terrein kwamen voor de eerste medische keuring bleek er nog niets klaar te staan voor ons, wat wel frustrerend was.. Even gekoeld en toen aageboden: Shahbal had een hartslag van 48, super goed dus (mag max. 60 zijn)! Verder waren al zijn waardes ook super, dus na onze verplichte pauze konden we verder! Ook de tweede ronde ging goed. Wel een flinke kopstoot gehad en een trap tegen mijn knie (waar ik gelukkig geen last meer van heb). Bij de tweede keuring had Shahbal zelfs een hartslag van 44, super goed dus! Het derde rondje ging iets minder goed. Deze ronde reed ik alleen en Shahbal had er niet zo veel zin meer in. Hij stopte meerdere keren en weigerde verder te lopen. Soms liep hij zelfs achteruit (hengsten staan bekend om dit gedrag). Inmiddels was het bloedheet en was de wind gaan liggen. Om dan heel veel moeite te moeten doen om een paard voorwaarts te laten gaan is niet zo grappig ;) Maar ook deze ronde goed gereden. De finish was niet zo heel spectaculair (niemand het echt door dat ik finishte), maar het was wel heel leuk dat Theo en Nelleke er waren! Na een half uur de na keuring en ook hier werd Shahbal weer goed gekeurd (met een hartslag van 48!!). Yes! Super blij en verbluft hoe makkelijk Shahbal het allemaal deed (ondanks dat hij een motivatie dipje had in de laatste ronde ;) ). Hosein en ik waren de enige die de 80 km reden (de rest reed de 40 km) en ook hij was goedgekeurd. Wel heeft hij vals gespeeld waar ik heel slecht tegen kan. Maar valsspelen blijkt een veel voorkomend probleem te zijn hier…

Mijn eigen fitheid viel me eigenlijk ook heel erg mee. Ik hield het best goed vol, al was de hitte wel echt akelig in de middag en ben ik ook gigantisch verbrand (ik was gewaarschuwd maar ik was koppig..). Nu heb ik nog een beetje spierpijn, met name in mijn schouders van het tegen houden van Shahbal, die soms flink aan het trekken was om harder te gaan. Maar al met al viel het dus ontzettend mee!

Morgen nog een dagje hier en zondag vlieg ik alweer naar Nederland voor twee weken! 4 Juni vlieg ik weer niet Iran voor twee maanden. Maar eerst even naar huis dus :) De komende tijd zullen jullie dus even niets van mij horen ;)

Ik heb ook weer wat foto's toegevoegd:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10158594591790693.1073741839.795495692&type=1&l=a40a6c4cd7