Mijn laatste verslag!

Golestan National Park
Vorige week zaterdag vertrok ik om 20.00 uur van de stoeterij. Ik kon met een collega mee rijden naar Teheran van waar ik de nachtbus naar Gonbad zou nemen. De bus zou om 22.45 vertrekken en we waren mooi op tijd op het station. Althans, dat dachten we. Zahra, de gene die mijn ticket gekocht had, had het verkeerde ticket gekocht. Wel naar de juiste stad, maar de bus vertrok vanaf een ander station. Dat station was uiteraard aan de andere kant van de stad… Dus toen we dat door hadden zijn we de auto ingesprongen en zo snel mogelijk daarheen gereden. Het was druk op de weg en we stonden meerdere keren in de file, stressen dus ;) Gelukkig waren we precies op tijd!

De busrit was akelig: de weg was slecht, omdat we door de bergen moesten gingen we continue omhoog en omlaag met haarspel bochten, daarbij was de chauffeur ook niet de beste… Echt slapen lukte dus ook niet echt. Op een gegeven moment was ik wel een beetje aan het soezen en voelde ik iets op mijn arm. Ik keek half slapend op en zag dat een hand mijn arm aan het ‘betasten’ was. De hand trok zich terug, ik knipperde een paar keer. Het duurde even voordat ik door had dat de gene achter mij (een puber jongen +-16 jaar oud) zijn hand tussen het raam en mijn stoel had gestoken en mijn arm dus aan het betasten was. Ik draaide me om maar hij deed alsof hij sliep. Ik besloot er niets van te zeggen aangezien het ‘maar’ mijn arm was, de hele bus sliep en omdat ik geen gedoe wilde. Had hij het nog een keer gedaan dan had hij de poppen aan het dansen gehad. Toen ik dit later aan Kamran en Forough vertelde waren ze verbaasd, dit gebeurd echt maar heel zelden (terwijl ze bijna wekelijks (internationale) gasten krijgen die allemaal met de bus komen). Ze raadden me aan de volgende keer wel echt iets te zeggen, dan hadden ze de jongen in ieder geval op een andere plek neer gezet (zo niet uit de bus gezet). Maar ja, hopelijk komt er geen volgende keer ;)

Om 7.30 de volgende ochtend kwam ik aan in Gonbad waar ik werd opgehaald door een taxi die me naar de lodge van Kamran en Forough bracht. Anderhalf uur later kwam ik daar aan. In totaal heb ik er dus ruim 13 uur over gedaan!

Kamran en Forough bezitten een eco lodge (Turkmen Ecolodge) en organiseren natuurtrektochten/ excursies door Golestan National Park. Daarbij proberen ze de community zo veel mogelijk te betrekken en doen ze veel aan voorlichting om met name de jongeren bewust te maken van het belang van het park. Kamran en Forough hebben bijna 30 jaar in de USA gewoond en hebben veel gereisd. Voordat ik naar hen kwam had ik een flinke dip, ik was even klaar met alles. Ik was er achter gekomen dat sinds ik in Iran ben de mensen van de stoeterij ontzettend over me hebben geroddeld en veel leugens over me verteld hebben. Ik beschouwde deze mensen als mijn vrienden, dus toen ik dit hoorde was dat behoorlijk kwetsend. Daarbij verveelde ik me behoorlijk, op paarden trainen na was er eigenlijk niets voor me te doen. Nu scheelt het wel dat ik paarden trainen heel leuk vind natuurlijk ;) Het was dus een verademing om bij Kamran en Forough te zijn. Ook omdat ze me konden uitleggen waar dit gedrag van mijn collega’s vandaan komt en hoe daar mee om te gaan.

Kamran en Forough hun lodge is prachtig. Simpel, maar heel mooi ingericht met veel traditionele dingen. Na het ontbijt gingen we meteen door naar hun voorlichtingscentrum. Om daar te komen reden we ruim een uur langs het park op, door de bergen over on geasfalteerde wegen. En dat in een grootte Nissan Patrol, ik vermaakte me dus wel ;) De natuur is hier fenomenaal! Ontzettend groen, mooie oude bomen, rotsen, bergen… Echt heel mooi! Ook is het hier een stuk koeler en heeft het de afgelopen twee dagen geregend (wat dan weer jammer is aangezien we daardoor niet zo veel konden doen). Kamran heeft een pony waar hij helemaal gek op is: Leila. Ik heb hem les gegeven en veel geleerd over paarden houden. Ook heb ik hem tips gegeven hoe het aan te pakken als hij straks meer paarden heeft om ruitertrektochten te begeleiden. Ze waren erg dankbaar voor deze informatie!

Het voorlichtingscentrum is ontworpen door Forough en is ook heel mooi. Het huis staat op een flink stuk land dat ze zo natuurlijk mogelijk proberen te houden. Er leeft een familie Jakhalzen op het terrein, zo ook een cobra (die ik gelukkig niet ben tegen gekomen), en langs het terrein zijn ook beren gespot. Ik ben het park zelf niet in geweest omdat je daar een vergunning voor nodig hebt, wat zo kort dag niet mogelijk was om te regelen. Zo’n vergunning is ook erg prijzig… Aangezien het weer ‘slecht’ was (ik genoot van de regen/ koelte) had ik anders ook niet veel kunnen doen in het park omdat de paden onverhard zijn en ontzettend glibberig worden als ze nat zijn. Dus ik heb veel gelezen, het heerlijke eten wat Kamran en Forough voor me maakten gegeten, thee gedronken en veel gekletst. Ik voel me dan ook weer opgeladen toen ik terug naar de stoeterij ging.

Helaas ging het de laatste tijd al niet echt lekker tussen Farhang en mij, wat de afgelopen dagen een beetje uit de hand liep. We hebben er nu samen voor gekozen dat ik eerder terug naar Nederland zal gaan. Aanstaande zondag al! Ik vind het jammer dat het zo tot een einde is gekomen, nu krijgt mijn stageperiode hier toch een beetje een bittere na smaak. Maar ik heb er wel vrede mee.

Dit zal dus mijn laatste blog zijn. Hopelijk hebben jullie van mijn schrijfsels genoten! Jullie in ieder geval heel erg bedankt voor jullie steun en leuke reacties! Hopelijk tot snel!

Ik heb mijn laatste foto's toegevoegd:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10158594591790693.1073741839.795495692&type=1&l=a40a6c4cd7