Ghana, Burkina Faso & Mali!

Vrijdag 15 December waren eindelijk mijn examens voorbij en die avond vierden we dat dan ook! Die vrijdag was de laatste keer dat we allemaal (ik, Khotso & Boho, Ally, Swechha, Nicholaï en Soren) samen uit konden gaan en de laatste keer dat we elkaar zouden zien in 3 weken, uiteraard hebben we ons erg vermaakt ;).

Zaterdag ochtend ben ik vroeg naar Ho gegaan van waaruit we meteen zijn door gereden naar Nkwanta, en reservaat waar mijn vader mee samenwerkt en waar we al vaker zijn geweest. De volgende dag zijn we doorgereden naar Bolgatanga, een dorpje aan de grens van waaruit we de volgende dag ook zijn door gereden naar Burkina Faso! Er is meteen al een groot verschil als je de grens over gaat, het landschap veranderd sterk en de mensen zijn vriendelijker (maar dat kan ook tussen de oren zitten...). We waren maandag dus al in Ouagadougou, de hoofdstad van Burkina Faso. Het eerste wat we deden was stokbrood en chocolade pasta kopen en die in 10 minuten verorberen, iets wat in Ghana moeilijk te krijgen is of erg duur is. De hele sfeer in Burkina was anders vond ik, Ouagadougou is heel anders dan Accra, minder hectisch, minder verkeer (wel veel meer brommers!), en vriendelijke mensen. Toen we de eerste dag bijvoorbeel op het balkon van het hotel aan het eten waren riepen mensen “Bon apetit!” naar boven, hetgeen je een welkom gevoel geeft. Wat wel iets minder was, (jaja het kan niet allemaal rosengeur en maneschijn zijn) was dat er veel meer verkopers waren die soms behoorlijk opdringerig konden zijn en dat er meer armoede was en dat er dus meer gebedeld werd, veelal door kinderen... In Ouaga zijn we naar een heel erg mooi restaurant geweest, het was op een soort binneplaatsje in een klooster, omring door muren met hang planten naar beneden komend, een vijver met een rots in het midden met een Maria beeld er boven op, overheerlijk eten en ’s avonds werd zelfs nog het Ave Maria gezongen door de nonnen. Heel erg rustgevend was het en het was iets totaal nieuws (de prijzen daarintegen...). In Ouaga merkte je ook al de oosterse invloeden, er was meer oosters eten en de mensen zagen er ook (soms) oosters uit. Na een paar dagen in Ouga te zijn gebleven zijn we naar Bobo- Dioulasso gereden, een stad die beroemd is voor zijn markt en moskee(wat overigens betekend elke nacht om half vier, althands midden in de nacht, gezang dat op katten gejank lijkt, heerlijk zo’n wel verdiende nachtrust...). Ik zelf vond de stad niet bijzonder, de markt was gewoon een grote overdekte markt, niet veel anders dan andere markten, en we mochten de moskee niet binnen en die zag er ook niet bijzonder/ mooi uit.

Van daaruit reden we naar Djenné, in Mali! Djenné is een van de oudste stadjes van west Afrika en is op een eiland gebouwd. We moesten dan ook met een pondje om in de stad te komen (samen met 2 andere auto’s en een paardenkar met paard). De huizen in Djenné zijn nog allmeaal traditioneel van klei gemaakt, de huizen staan allemaal dicht op elkaar gepakt en het was erg stoffig doordat de wegen niet geasfalteerd waren. We kregen daar een hele toer met een gids door de stad en hebben veel over de Malinese gewoontes geleerd. Ik kreeg in Mali en Burkina echt weer het idee dat ik in Afrika was, het landschap was vlak, droog en dor, zoals Afrika hoort te zijn (in mijn hoofd) alleen misten de olifanten, giraffes, leeuwen en zebra’s nog... De wegen waren erg slecht en overdag was het warm en ’s nacht erg koud (!). Daar hebben we toen ook voor het eerst op het dak geslapen (van het hotel), wel erg koud maar wel een prachtige zonsondergang en een mooie, heldere sterrenhemel. Na twee nachten daar te zijn geweest zijn we naar Mopti gereden, een haven stadje aan de Niger. Daar hadden we een lekker etentje in een restaurant op de hoek van de haven met een leuk uitzicht op haven. Veel vissers bootjes, kleine vervoers bootjes en grote passagiers boten. Met een kleine passagiers boot zijn wij toen naar Timoektoe gevaren. Het was een 2 daagse tocht over de Niger met twee korte tussen stops. Klink allemaal erg leuk en spannend, MAAR: om naar de wc te gaan moestje je op een plank op de rand van de boot lopen, waardoor de boot elke keer bijna omkiepte want dat hele ding helde om als een wip-wap (als je al ging verzitten op de bank begon de boot al te wiebelen), de wc zelf was een gat in de boot dat uitkwam in het water, we zagen nijlpaarden die ons wouden aanvallen (ik kan gedachten lezen), pirhana’s probeerde in de boot te springen om ons op te eten (ik weet, ze leven alleen in de Mississippi), elke keer als ik net in slaap was gevallen kreeg ik een kwak water in mijn gezicht waardoor ik weer klaar wakker was, het was super koud en ik voelde me niet lekker ’s nachts. Maja verder was het erg leuk, wel een beetje saai, maar mijn ouders heben wel 40 vogel soorten gezien (jaja, je zou je maar vervelen...). Anyway, toen kwamen we in een dorpje aan 18 km van Timboektoe van waaruit we een bus konden nemen, was ons verteld, niet dus. Daar aangekomen was er geen bus te zien, alleen een truck en een landcruiser. Het was eerste kerst dag en daardoor was er geen openbaar, wel wou de truck ons rijden voor +- 20$ ipv. 2$ wat het openbaar vervoer normaal kost. Aangezien we geen keus hadden en dat mijn vader kon afdingen naar 9$ reden we dus met de truck naar Timboektoe. Een korte beschrijving van Timboektoe: klein, stoffig, veel bedelaars, irritante verkopers, arabisch uitziende mensen, dadels en...zand. Ook daar sliepen we weer op het dak en de volgende dag gingen we op een dromedaris tocht door de woestijn voor twee nachten. We kregen ieder een dromedaris (1 bult), en samen met Touareg gidsen liepen we (naja reden) we naar het kampement van een van de gidsen. Daar legden ze dekens uit waarop we konden zitten en we kregen Arabische thee, super sterke en mierzoete thee. We hebben gewoon wat met ze gepraat en vragen gesteld over hun leven. De Touareg gaan eens in het jaar met hun dromedarissen naar een zout meer om zout te verzamelen om dat dan weer naar Timboektoe te brengen van waaruit het naar andere plaatsen word gevaren. Hoe meer dromedarissen een man heeft, des te rijker hij is, en dromedaris is ongeveer 6.000$, en de vader van onze gids had 5 dromedarissen, reken maar uit. Ze gaan maar 1 keer in het jaar omdat het anders te warm is, ze rijden ’s nachts omdat het dan koud is en omdat ze dan de sterren hebben om te navigeren. Ze dragen kettingen als een soort paspoort, iedere familie heeft een eigen ‘Touareg cross” werd ons vertel, met de ster er op waar naar toe ze rijden en een marking uniek voor hun familie. Na wat gepraat te hebben kregen we een Touareg maaltijd, erg vettige rijst met wat geitenvlees. Daarna vroeg naar bed omdat we de volgende ochten weer vroeg op moesten dachten we (...). We waren om 6 uur ongeveer wakker, en ik voelde me erg ziek. En de wc was trouwens de woestijn :s, wat ben ik toch weer westers in dat opzicht... Maja toen kregen we weer thee met dadels en pinda’s, een Touareg ontbijt. We zaten toen eigenlijk maar een beetje rond in het kamp, afwachtend van wat er zou gaan gebeuren. Om 9 uur vroeg mijn moeder hoe laat ze nou eigenlijk wouden gaan, toen zeiden ze verbaasd, oh we kunnen nu wel gaan... De dromedarissen werden weer gehaald die ’s nachts bij een waterplaats worden gezet en waar ze kunnen grazen. Toen zijn we naar het kampement van de tweede gids gereden waarvoor we onderweg nog bij woestij duinen waren gestopt om rond te kijken en foto’s te maken. Toen wéér door naar het volgende kampement waar we weer overnachten bij een erg arme (Touareg?) familie. De kinderen zagen er allemaal ondervoed uit en veel bezitting hadden ze niet... Maja, de volgende ochtend (dit keer vroeger) zijn we weer terug gereden naar Timboektoe, weer lekker op een hotel waar ik wel blij mee was omdat ik me nog steeds erg beroerd voelde. Hmm, dan pas waardeer je een lange douche... Overal was zand, in onze kleren, slaapzakken, haren etc. etc. De volgende morgen zijn we met een gehuurde landcruiser weer terug naar Mopti gereden waar onze eigen auto stond. De reis was erg hobbelig, stoffig en zandig, door de woestijn. Van daaruit zijn we toen de volgende dag naar Dogon country gereden, een van de beroemste plekken van west Afrika. De dogon was erg indrukwekkend, ravijnen, rots partijen en rots plateau’s. We hebben daar gelopen, Dogon is beroemt door de huizen die ‘op’ de rotsen/ bergen zijn gebouwd. We liepen/ klommen naar een paar van zulke dorpjes (waar overigens niet meer geleeft word) en toen naar een dorpje boven om een ravijn waar een masker festival was dat een keer per jaar gehouden word. Het festival was erg toeristisch maar wel mooi. Het was erg indrukwekkend, prachtig uitzicht en een prachtig dorp (hier hebben we nieuwjaar ‘gevierd’). De volgende ochten weer terug gelopen en meteen weer terug gereden naar Ouagadougou, Burkina.

En van Ouaga zijn we meteen weer terug gereden naar Ghana, naar Tamale. Ze deden erg moeilijk bij de douane en probeerden ons 300$ te laten betalen dus we voelden ons weer helemaal welkom... De volgende dag zijn we in een keer weer terug naar Ho gereden, eindelijk weer thuis! Met alle beesten ging het nog steeds goed, ook met Nala d’r nieuwe kitten. Omdat we nog een paar dagen over hadden zijn we toen nog naar Anomabo geweest, daar hebben we lekker aan het strand gehangen en gezwommen.

Ondertussen heb ik alweer twee weken school achter de rug, heb ik mijn rapport gehad (zelfde als voorheen, een 6, een 5 en vier 4en, van de 7) en heb ik mijn normale ritme weer terug. Ik was erg blij om iedereen weer te zien en had eigenlijk best wel weer zin om naar school te gaan (wat overigens niet lang duurde...). Alles gaat weer z’n normale gang, school, uitgaan, vrienden en weekend. Verder niet veel nieuws hier in Ghana, behalve dat het Harmatan is, al het stof van het noorden waait dan over het land, waardoor er erg weinig te zien is, het lijkt altijd mistig, alles is stoffig en allergie problemen. Wel is het wat koeler, vooral ’s nachts heb ik het idee. Maja verder heb ik niks meer te schrijven... Ik zal weer wat schrijven na mijn volgende vakantie, in februari of April... Veel liefs (K)